Útsvörin voru og eru aðaltekjustofn bæjanna. Fyrir seinni heimstríðöld virtist skattstofninn vera að bila fyrir sameiginlegum áhlaupum ríkis og bæjar. Enn með stríðinu snerist harðæri í góðæri. Ríkið gat slakað á klónni gagnvart lægri tekjum þó að það hækkaði skattstigann á hærri tekjum með nýjum skattalögum 1941 sem innihéldu m.a. svokallaðan stríðsgróðaskatt árið. Stríðsgróðaskattur var sjö þrepa viðaukaskattur ofan á almennan tekjuskatt, 4%-35%. Mest gat tekjuskattur og stríðsgróðaskattur til samans numið 75% tekna framteljanda.

Árið 1942 voru lögin frá 1941 framlengd. Stríðsgróðaskattur var lagður á einstaklinga til ársins 1954 og fyrirtæki til 1958. Sveitarfélög, þar sem stríðs-gróðaskattur var lagður á, fengu á bilinu 5%-40% skattsins í hlutfalli við tekjuskatt á hverjum stað.

Hlutur sýslusjóðs Suður-Þingeyinga af álögðum stríðsgróðaskatti árin 1941-1951 var eftirfarandi: